maandag 24 september 2018

PronkjewailPad dag 7


Dag 7  15 september 2018.


Van Lauwersoog naar Wierhuizen

Dit is mijn blog over het 250 kilometer lange Pronkjewailpad in Groningen. De noordroute.

Na eerst in 3 dagen het stuk van Groningen naar Warffum te hebben gelopen, heb ik daarna in 3 dagen Groningen-Delfzijl gedaan.
Op de kaart ( begin blog) zie je dat ik nog niet op de helft ben. Deze week kan ik 2 dagen vrij maken om te wandelen en ik besluit dat het stuk van Lauwersoog naar Warffum aan de beurt is.
‘s Morgens heel vroeg gaat de wekker, ik rijd naar Winsum, zoek een plekje voor de auto en wacht op bus 163, die een paar keer per dag naar de haven in Lauwersoog rijdt, aansluitend op de boottijden. Zo ben ik even na 9 uur al in Lauwersoog en kan m’n wandeling starten.


Helaas zijn alle stempelposten nog dicht en maak ik een paar digitale stempels van het Informatiepaviljoen en Visser-Vis. In deze plaats ga ik nog een keer komen, dus dat is niet zo erg.
Al snel verlaat ik de haven en kom in een bosrijk stuk. Daarna loop ik een zeer lange tijd langs een militair oefenterrein. Aan de randen staan borden dat ik geen munitie op mag rapen en weg moet zijn als er een rode vlag hangt. Later hoor ik dat het een prachtig gebied is, waar mensen uit de omgeving in de weekenden graag recreëren.


Het heet Marnehuizen is een militair oefendorp in het Nederlandse militair oefenterrein Marnewaard en behoort bij de Willem Lodewijk van Nassaukazerne. Marnehuizen is het grootste oefendorp van Europa. Het dorp maakt realistische training in stadsoorlog mogelijk en de militaire naam is dan ook 'Urban Training Centre'. Het oefendorp wordt ook door de brandweer, politie, Mobiele Eenheid en door buitenlandse strijdkrachten en anti-terreureenheden gehuurd voor oefeningen, al dan niet in samenwerking met de Nederlandse defensie.



Het dorp telt 122 objecten waaronder een aantal huizen, een stuk spoorweg met een station, een gemeentehuis, bank, winkels, supermarkt, tankstation, loodsen en een ondergronds rioolstelsel. Een kerk ontbreekt omdat het hoogste gebouw slechts 8 meter hoog mocht worden. De straten zijn vernoemd naar straten in Rotterdam waar door het Nederlandse leger in de meidagen voorafgaand aan het bombardement op Rotterdam succesvol weerstand werd geboden tegen de Duitse bezetter. Om te voorkomen dat vandalen het dorp onveilig maken (wat bij het eerste kleine dorp wel incidenteel gebeurde) of vrijende stelletjes de gebouwen betreden zijn rondom het oefendorp verbodsborden geplaatst en de huizen voorzien van luiken. Het oefenterrein is wel toegankelijk, mits er geen oefeningen verstoord worden.
Tja, voor mij was het een taai en saai stuk, ik kwam maar 2x een bankje tegen. Verrassend waren wel de duindoornstruiken, vol bessen.


Het eerste dorp daarna is Hornhuizen. Ik ga eerst naar Wongema, een werkplek voor denkers, makers en praters. In dit ‘huis aan het eind van de wereld’ kun je meerdere dagen of een dagdeel terecht. Wongema is gemaakt voor groepen werkers en spijbelaars. Wongema  is ook het dorpscafé met een eigen programmering. En dat alles in het Groningse niets vlakbij de Waddenzee.
 Ik fris me hier even op en drink een koffie. Meteen krijg ik wat dorpsinformatie: 
Aan de overkant bij de kerk, waar ik ook een stempel mag halen, moet ik zeker even naar boven klimmen. Dat ga ik doen en de beloning na de benauwde klauterpartij op de smalle trappen is een prachtig uitzicht naar het wad. Halverwege de trappen kom ik ook nog een half pakhuis van Sinterklaas tegen!



Het 2e advies is om in de kerk te kijken bij de schilderijen van Rein. Voor de kerk staat al een bordje: Rondje Rein. Begin juli overleed plotseling kunstenaar Rein Hesselink, thuis in Hornhuizen. Dit weekend is er een inspirerend overzicht van het werk van Hesselink te zien. Het dorp, de familie van Rein, Wongema en galerie Gewaagd hebben de handen ineen geslagen om Rein te geven wat ie verdient: een overzicht van 50 jaar kunstenaarschap. Op al die plekken is zijn werk te bekijken en zijn kinderen zijn aanwezig in het atelier waar Rein tot voor kort aan het werk was. 


Wat een fijne ontmoeting! Ik zie de ontwikkeling van deze schilder en de trots van zijn kinderen op het werk van hun vader. 

Als kers op de taart maken ze van het dorps-ommetje een ‘rondje Rein’: langs het schelpenpad om het dorp staan tien reproducties van schilderijen en tekeningen. Zijn huis is verkocht en na dit weekend trekken de nieuwe eigenaren erin. 

Wil je meer weten over Rein: **REIN HESSELINK**
Mooi om zo samen dorp te zijn, ook al vindt de provincie dat dit dorp aangemerkt moet worden als krimpgemeente. Ontzettend jammer, want dat haalt de groei en ziel uit een dorp als dit. Hoewel…., misschien heeft de overheid niet het laatste woord, want wat ik zie is leven en liefde.

Ik ga verder voor het laatste deel: bij de Coop in Kruisweg krijg ik een origineel POST stempel en koop ik mijn maaltijdsalade voor vanavond, keus is beperkt tot 1. Gelukkig vind ik die lekker.
In Kloosterburen is het aan het eind van de zaterdagmiddag al wat uitgestorven, snel door naar Molenrij. Jammer, de herberg van Ede is gesloten. Ik had graag even genoten van zijn muziek mijmerend over de leegte. 


Langs de weg staat een bord met info over Molenrij: “ De voertaal in Molenrij was Gronings, op school in Kloosterburen werd Nederlands gesproken. “Uit school speelden we ‘hoeske’ (vadertje en moedertje).  Je vond het dan heel deftig als moeder Nederlands praatte. Ik, als moeder deed mijn uiterste best en zei: ‘vader we eten seipels en sproetjes ( uien en spruitjes zijn op z’n Gronings siepels en spruut’n).”
En…”we speelden vaak buiten. Er waren veel kinderen om mee te spelen. Als het tijd was om thuis te komen, dan floot je vader op z’n vingers. Ieder gezin had een eigen fluitje. Je riep dan: dien pa fluit, noar hoes.”

De laatste kilometers maak ik langs de dorpjes Kleine huisjes en Broek en kom dan in het gehucht Wierhuizen waar mijn ‘vrienden op de fiets’- adres is. Ik tref het weer opperbest. Een 84 jarige schrijfster van boeken over haar reizen met de caravan en haar kat naar Marokko en Turkije in haar uppie. Poes Minie van boven de 18 ligt languit te snorren op de kachel. Wil je erover lezen: 
Nannies Dagboek - Met kat en caravan naar Marokko. Ik duik die avond vroeg mijn bed in.



2 opmerkingen:

Unknown zei

Jouw verhalen nemen de lezer(s) mee naar heel interessante mensen, plekjes. Je merkt aan je manier van schrijven dat het jou raakt en blij maakt, fijn om op papier en fotoos mee te leven cq genieten. Dank voor je mooie verhalen. Ook als men zelf drze tochten niet kan lopen toch door jou wel een bepaalde manier van meeleven. Ga zo door Elly !!

Reisbeeld zei

Dankjewel Henny, loop maar lekker mee, vanuit je luie stoel. Helemaal prima. Het is fijn om anderen te laten delen in wat ik meemaak. Zeker ook omdat ik vaak alleen wandel.